 INFORMACJE PODSTAWOWE Imię: *Zimowy Żołnierz Płeć: ogier
Rasa: koń fryzyjski
Data ur.: 17 sierpnia 2006 Wzrost: 164 cm Matka: Zenith Queen Ojciec: Flamenco Hodowla: Stark Stable >> Użytkowanie: ujeżdżenie (P), wystawy
OPIS
|
CHARAKTER: Charakter: Żołnierz zdecydowanie nie należy do koni spokojnych i przyjacielskich. Jest bardzo trudny i ciężko złapać z nim choćby najsłabszą nić porozumienia. Zdaje się nienawidzić wszystkiego i wszystkich… Na dobrą sprawę nie znamy jego dokładnego pochodzenia, jego rodzicami są dwa rewelacyjne konie wyhodowane w rodzinnej stajni właścicielki Stark’s, ale odkąd został sprzedany jako roczniak – odtąd nie znaleźliśmy o nim żadnych informacji. Ogier jest wojownikiem i bardzo wyraźnie dominuje nad każdym, kogo uzna za jakiekolwiek zagrożenie. Jakby nie potrafił nikomu zaufać. Trzeba przyznać, że jest trochę agresywny. Tak jak przy ludziach potrafi się jeszcze jako tako hamować – tak wśród koni (w szczególności przy innych ogierach) pokazuje pełnię swojej złośliwości i wrodzonej chęci bycia najlepszym. Mamy nadzieję, że w naszej stajni uda nam się go oswoić i sprawić, by odwzajemnił miłość, jaką mu podarujemy.
Podczas czyszczenia jest nerwowy, niespokojny… Nie lubi tego, ale tylko podczas złych dni reaguje gryzieniem. Zwykle po prostu stoi z naburmuszoną miną, całkowicie bez ruchu, za to z maksymalnie stulonymi uszami. To trochę zabawne, jednak każde parsknięcie śmiechem skutkuje potężnym trzaśnięciem kopyta w podłoże. Najgorsze jest zaplatanie długiej grzywy… Żołnierz wierci się utrudniając wszelkie zabiegi swojego włosia, a przy takiej długości musimy się nad nimi napracować.
Całkiem lubi wodę, jednak kąpiele na myjce nie są dla niego najprzyjemniejsze. Kocha stawy czy rzeki, ale wąż ogrodowy to już zupełnie inna sprawa…
Siodłanie nie przebiega gładko, no niestety. Tak jak samo siodło jeszcze jest w stanie znieść, tak ogłowie doprowadza go do szału. Nienawidzi tych wszystkich pasków, które złośliwie oplatają jego szlachetną głowę, a kiełzno w pysku powoduje dzikie zarzucanie piękną łepetyną na wszystkie strony świata. Jakiekolwiek owijki czy też ochraniacze witane są przez konia z chęcią mordu ukrytą w dużych, bystrych ślepiach.
POD SIODŁEM: Wsiadanie jest sztuką trudną, w przypadku Żołnierza śmiem twierdzić, że baaardzo trudną. Nie potrafi stać w miejscu, rusza kłusem (gdy ma dobry humor) kiedy tylko jeździec włoży stopę w strzemię lub ustawi go sobie przy schodkach.
Zakładając, że ktoś zdoła wleźć na jego grzbiet – zaczyna się zabawa! Zimowy to koń, który testuje jeźdźca pod każdym, dokładnie każdym względem. Potrafi być naprawdę złośliwy i uparty. Jednak nie można mu odmówić wspaniałych chodów. Nie tylko pod względem ich płynności i efektywności, ale także wygody. Krągły brzuszek dodaje komfortu.
Na początku jazdy jest nieznośny i łatwo się poddać. Czym dłużej próbujemy – tym większy zdobywamy szacunek. Czasami nigdy się to nie udaje, a czasami zaskakująco szybko. Zależy od osoby, jej podejścia i charakteru.
UJEŻDŻENIE: Nad piękną jazdą po czworoboku możemy myśleć tylko i wyłącznie wtedy, gdy Żołnierz komuś zaufa, czyli niesamowicie rzadko. Jeśli ten cud nastąpi i tak czeka mnóstwo pracy. Na jego grzbiecie nie można czuć się pewnym swego, należy się ciągle pilnować, uważać na każdy sygnał. Koń potrafi wyprowadzić z równowagi dosłownie każdego, szczególnie stara się wtedy, go ktoś mu się nie spodoba. Rzadko kiedy trafi się jeździec, do którego Żołnierz podejdzie z pozytywnym nastawieniem, ale żeby nie było - zdarzają się tacy.
Jego ruchy są bardzo miłe dla oka. Zimowy potrafi się wspaniale zaprezentować w każdym chodzie. Sprężyste podrygi w połączeniu z aktywną pracą zadu i majestatycznie wygiętą silną szyją dają niezapomniany efekt. Ten koń wygląda bajecznie nawet kiedy stępuje.
Z posłuszeństwem jest kiepsko, jednak współpracując z odpowiednią osobą potrafi się ogarnąć i skupić na idealnym rysowaniu figur. Jeśli się już wczuje, złapie kontakt i zaufa jeźdźcowi - potrafi zachwycić jeszcze bardziej. Ma talent do ujeżdżenia, ale jest takim nieoszlifowanym diamentem i ciężko wydobyć z niego te pozytywne cechy. Uparty ogier zawsze próbuje postawić na swoim.
NA ZAWODACH: W obcym otoczeniu staje się trochę mniej pewny siebie, chociaż ciągle siedzi w nim ten zadzior. Podróż przyczepą to dla niego nic niezwykłego, ale jeśli zbytnio się przedłuża - zaczyna walić kopytami w ściany i rżeć ze złością. Kiedy możemy go już wypuścić długo stara się być jak najbardziej złośliwy za wyrządzone krzywdy.
Na rozprężalni chce zjeść w całości wszystkie konie i ludzi pętających się wokół niego. Przecież cały plac powinien być zarezerwowany tylko dla niego! W końcu daje sobie spokój i jako tako pozwala jeźdźcowi na wprowadzenie ćwiczeń.
Podczas przejazdu potrafi być spokojnym i ułożonym koniem, jakby czuł, że to co robi jest ważne. Ma jeszcze problem z zatrzymaniem z kłusa lub galopu, bo ciągle dusi w sobie te negatywne emocje i przekorność, ale czym lepiej zgra się z jeźdźcem - tym bardziej będzie czujny i opanowany. Widać, że stara się wypaść jak najlepiej, a my bardzo to doceniamy.
W TERENIE: Uwielbia to, ale jest wtedy niesamowicie rozkojarzony. Nie da się go opanować, gdy nie jest zmęczony. Dopiero po kilku konkretnych galopach możemy jakoś go ogarnąć i ustawić wedle własnego uznania. Praca w zastępie to mordęga. Toleruje obecność maksymalnie dwóch koni, ale już wtedy stara się im dokuczać jak tylko potrafi. Wydaje mi się, że najlepszy jest podczas samotnych wędrówek. Tylko on i jeździec. Zimowy Żołnierz jest bardzo odważny, jeszcze nigdy się nie spłoszył i nie poniósł. W razie niskich przeszkód potrafi je przeskoczyć, ale jakieś grubsze pnie czy coś w wysokiego... To zawsze kończy się drobnym wypadkiem, na przykład upadkiem przez szyję po gwałtownym zatrzymaniu.
Podczas czyszczenia jest nerwowy, niespokojny… Nie lubi tego, ale tylko podczas złych dni reaguje gryzieniem. Zwykle po prostu stoi z naburmuszoną miną, całkowicie bez ruchu, za to z maksymalnie stulonymi uszami. To trochę zabawne, jednak każde parsknięcie śmiechem skutkuje potężnym trzaśnięciem kopyta w podłoże. Najgorsze jest zaplatanie długiej grzywy… Żołnierz wierci się utrudniając wszelkie zabiegi swojego włosia, a przy takiej długości musimy się nad nimi napracować.
Całkiem lubi wodę, jednak kąpiele na myjce nie są dla niego najprzyjemniejsze. Kocha stawy czy rzeki, ale wąż ogrodowy to już zupełnie inna sprawa…
Siodłanie nie przebiega gładko, no niestety. Tak jak samo siodło jeszcze jest w stanie znieść, tak ogłowie doprowadza go do szału. Nienawidzi tych wszystkich pasków, które złośliwie oplatają jego szlachetną głowę, a kiełzno w pysku powoduje dzikie zarzucanie piękną łepetyną na wszystkie strony świata. Jakiekolwiek owijki czy też ochraniacze witane są przez konia z chęcią mordu ukrytą w dużych, bystrych ślepiach.
POD SIODŁEM: Wsiadanie jest sztuką trudną, w przypadku Żołnierza śmiem twierdzić, że baaardzo trudną. Nie potrafi stać w miejscu, rusza kłusem (gdy ma dobry humor) kiedy tylko jeździec włoży stopę w strzemię lub ustawi go sobie przy schodkach.
Zakładając, że ktoś zdoła wleźć na jego grzbiet – zaczyna się zabawa! Zimowy to koń, który testuje jeźdźca pod każdym, dokładnie każdym względem. Potrafi być naprawdę złośliwy i uparty. Jednak nie można mu odmówić wspaniałych chodów. Nie tylko pod względem ich płynności i efektywności, ale także wygody. Krągły brzuszek dodaje komfortu.
Na początku jazdy jest nieznośny i łatwo się poddać. Czym dłużej próbujemy – tym większy zdobywamy szacunek. Czasami nigdy się to nie udaje, a czasami zaskakująco szybko. Zależy od osoby, jej podejścia i charakteru.
UJEŻDŻENIE: Nad piękną jazdą po czworoboku możemy myśleć tylko i wyłącznie wtedy, gdy Żołnierz komuś zaufa, czyli niesamowicie rzadko. Jeśli ten cud nastąpi i tak czeka mnóstwo pracy. Na jego grzbiecie nie można czuć się pewnym swego, należy się ciągle pilnować, uważać na każdy sygnał. Koń potrafi wyprowadzić z równowagi dosłownie każdego, szczególnie stara się wtedy, go ktoś mu się nie spodoba. Rzadko kiedy trafi się jeździec, do którego Żołnierz podejdzie z pozytywnym nastawieniem, ale żeby nie było - zdarzają się tacy.
Jego ruchy są bardzo miłe dla oka. Zimowy potrafi się wspaniale zaprezentować w każdym chodzie. Sprężyste podrygi w połączeniu z aktywną pracą zadu i majestatycznie wygiętą silną szyją dają niezapomniany efekt. Ten koń wygląda bajecznie nawet kiedy stępuje.
Z posłuszeństwem jest kiepsko, jednak współpracując z odpowiednią osobą potrafi się ogarnąć i skupić na idealnym rysowaniu figur. Jeśli się już wczuje, złapie kontakt i zaufa jeźdźcowi - potrafi zachwycić jeszcze bardziej. Ma talent do ujeżdżenia, ale jest takim nieoszlifowanym diamentem i ciężko wydobyć z niego te pozytywne cechy. Uparty ogier zawsze próbuje postawić na swoim.
NA ZAWODACH: W obcym otoczeniu staje się trochę mniej pewny siebie, chociaż ciągle siedzi w nim ten zadzior. Podróż przyczepą to dla niego nic niezwykłego, ale jeśli zbytnio się przedłuża - zaczyna walić kopytami w ściany i rżeć ze złością. Kiedy możemy go już wypuścić długo stara się być jak najbardziej złośliwy za wyrządzone krzywdy.
Na rozprężalni chce zjeść w całości wszystkie konie i ludzi pętających się wokół niego. Przecież cały plac powinien być zarezerwowany tylko dla niego! W końcu daje sobie spokój i jako tako pozwala jeźdźcowi na wprowadzenie ćwiczeń.
Podczas przejazdu potrafi być spokojnym i ułożonym koniem, jakby czuł, że to co robi jest ważne. Ma jeszcze problem z zatrzymaniem z kłusa lub galopu, bo ciągle dusi w sobie te negatywne emocje i przekorność, ale czym lepiej zgra się z jeźdźcem - tym bardziej będzie czujny i opanowany. Widać, że stara się wypaść jak najlepiej, a my bardzo to doceniamy.
W TERENIE: Uwielbia to, ale jest wtedy niesamowicie rozkojarzony. Nie da się go opanować, gdy nie jest zmęczony. Dopiero po kilku konkretnych galopach możemy jakoś go ogarnąć i ustawić wedle własnego uznania. Praca w zastępie to mordęga. Toleruje obecność maksymalnie dwóch koni, ale już wtedy stara się im dokuczać jak tylko potrafi. Wydaje mi się, że najlepszy jest podczas samotnych wędrówek. Tylko on i jeździec. Zimowy Żołnierz jest bardzo odważny, jeszcze nigdy się nie spłoszył i nie poniósł. W razie niskich przeszkód potrafi je przeskoczyć, ale jakieś grubsze pnie czy coś w wysokiego... To zawsze kończy się drobnym wypadkiem, na przykład upadkiem przez szyję po gwałtownym zatrzymaniu.
INFORMACJE DLA HODOWCÓW
Poprzedni właściciel: -
Ilość potomków: 4
Cena porcji nasienia mrożonego: 3000 hrs
Kucie: tak (x4)
Werkowanie: regularne (co 6 tygodni)
Tarnikowanie zębów: regularne (przegląd w maju)
Stan zdrowia: bardzo dobry
Szczepienia: wykonano
Choroby: brak
Kontuzje: brak
Ilość potomków: 4
Cena porcji nasienia mrożonego: 3000 hrs
Kucie: tak (x4)
Werkowanie: regularne (co 6 tygodni)
Tarnikowanie zębów: regularne (przegląd w maju)
Stan zdrowia: bardzo dobry
Szczepienia: wykonano
Choroby: brak
Kontuzje: brak
DOKUMENTY >>
POTOMSTWO
- Winter Rose (ur. 2011, od: Mysterious Rose, hod: Dragon Hill)
- Malibu Rose (ur. 2011, od: Mysterious Rose, hod: Dragon Hill)
- Zodiac (ur. 2010, od: ?, hod: Stark Stable)
- *Zarathos (ur. 2008, od: ?, hod: Stark Stable)
TRENINGI
SPRZĘT >>
OSIĄGNIĘCIA (10)
| MIEJSCE I II II III I I I III III III | DYSCYPLINA ujeżdżenie ujeżdżenie ujeżdżenie ujeżdżenie wystawa wystawa wystawa wystawa wystawa wystawa | KLASA P P P P fryzy/og fryzy fryzy/og inne/og barok/og fryzy/og | JEŹDZIEC Ruska Ruska Ruska Ruska - - - - - - | ORGANIZATOR H. Paris >> Homestead Black Spirit H. Saganek H. Paris >> H. Dynasty >> H. Paris >> Homestead H. Hipika H. Lider >> | NAGRODA 1 250 h ? ? ? - - - ? ? ? |
TYTUŁ najładniejszego ogiera zawodów | WSK Black Spirit |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz